صحبت های برادر شهید

بسم الله الرحمن الرحیم

دوستان زیادی داشت زیرا بچه ها دوستش داشتند. کار احمد فنی بود و صافکاری می کرد. موقعی که جنگ شروع شد حدود سه  یا چهار ماهی احمد کرخه بود، زمان جنگ جیپ سربسته می آورد سرهایشان را باز می کرد توپ ۱۰۶ سرش می گذاشت و به منطقه می برد.

اوایل جنگ منطقه خلوت بود نیرو کم داشتیم گفت: وقتی به منطقه می رفتیم برخی جاها توپ ۱۰۶ قرار می دادیم که دشمن فکر کند نیرو وجود دارد و مقداری سست شود. اول جنگ ساعت ۲ شب احمد با جیپی پر از موشک ضد تانک و مهمات آمده بود خانه گفت: اینها را آوردم که دست دشمن نیفتند.

یک روز در دوران رژیم شاه من تقریباً ۱۱ ساله بودم در تظاهرات خیلی شرکت می کرد یک روز هم در تظاهرات پاش زخمی می شود دوستانش او را کم کم آوردند تا خانه. من و احمد گفتیم از کوچه و پس کوچه ها برویم یه موتور یاماها ۱۱۰ داشت. از کوچه ها که رفتیم آمدیم داخل میدان امام، دیدیم پر از ارتشی بود گفتند: موتور بزنید کنار و از اینجا بروید و ما تا ارتشی صورتش را برگرداند  در رفتیم، بعد مکرر به ما ایست می دادند و موقعی که می خواستند تیر اندازی بکنند پیچیدیم داخل کوچه ها، احمد نگاه به پشت سرش میکرد ببیند من ایستاده ام یا با تیر زدنم.

خواب دیده بودم به ما گفته بود تا می توانید با هم خوب باشید برادری را نگذارید مثل غریبی بشود بعضی وقتها عکس احمد را که داخل مغازه می بینیم فکر می کنیم زنده است داره با ما کار می کند.

آنقدر امام را دوست داشت که وقتی امام مریض شده بودند گفت شما چرا مریضی، کاش من به جای شما مریض بشوم.

بعضی وقت ها که احمد تظاهرات می رفت و بر می گشت می گفت: چرا من شهید نشدم. احمد تا کلاس ۶ درس خواند و دیگه پدرش نگذاشت درس بخواند گفتش: باید بروی سرکار.  اخلاقش با پدر و مادرش خیلی خوب بود

شهادت احمد:

در جریان حصر آبادان شبها می رفتند شبیخون می زدند و عراقی ها را اسیر می گرفتند. عراقی ها وقتی می بینند نگهبانان نیستند تازه می فهمند که ایرانیها شبیخون می زنند و عراقی ها را اسیر می گیرند لذا دور خود را مین گذاری می کنند و احمد و بچه ها نمی دانستند که مین گذاشته اند مثل هر شب می روند احمد سینه خیز که می رود آرنجش به مین می خورد و مین منفجر می شود و احمد شهید می شوند.

 اول به ما گفتند که احمد اسیر شده است بعد از ۸ یا ۹ روز گفتند شهید شده است..