شعر دزفولی:بازار کونه

گٌذر کٌوردم اَمی بازار کُونَه

دو سه تا  تاسکَباب خِرُم سی خُونَه

 

لُرون دُورمَه گِرفتِن سی سؤالِه

مَخاسِن تا خِرن یه جُفتِ کالِی

 

فِرِستیدُمشُون وَرِ راس کو نوری(نزدیک درخت کنار)

بُدُو وِرسِن رُون پیشِ اُو گُوری

 

مُو تا اُومَم رُوم مِینِ خیابون

بینُم کُلشُون میان کالا بِه پاشُون

 

تاکسی گِرفتِن و سوار بیسِن

اَما گِیوانَ کَندِن تا نِشسِن

 

مُو هِی زَم داد کِه گِیواتوُنَ پُوشِه

کُجا فَریاد رَسَ بِه مِینِ گُوشِ

 

خِریدنَ کالانَ  سِّی می خیابون

نََدونم  پَ  سی چِه رفتِن  بیابُون

شاعر: صنیعا

کالا: نوعی کفش – همان چکمه پلاستیکی معمولی است که فقط تا ناحیه مچ پا را می گیرد  معمولا عشایر از این نوع کفش استفاده میکنند شاعر در این شعر کالا و گیوه را یکی فرض کرده است.