فجر رهایی

بختیار نخست وزیر ایران بود کاملاً کنترل کشور را از دست داده بود اما با این وجود سعی در ایجاد ائتلافی با امام خمینی داشت. آیت الله خمینی هم در جواب هر گونه همکاری با نیروهایی که وی آن هار ا طاغوتی خطاب می‌‌کرد مخالفت شدید ورزید و در پی آن از مردم خواست که در خیابان‌ها بمانند. او همچنین از نظامیان درخواست کرد که به نیروهای انقلاب بپیوندند.
در پی این فرمان‌ها بود که نهادهای حکومت پهلوی از هم پاشید و در عین ناباوری همه از جمله نیروهای انقلابی در ۲۲ بهمن سال ۵۷ کنترل اوضاع عملا به دست امام خمینی و طرفدارانش که سالها دوره اختناق شاهنشاهی پهلوی را تحمل کرده بودند افتاد.

سال ۱۳۵۷ ه.ج در حالی آغاز شد که صدای مهیب انفجار خشم مردم که از نوزدهم دی ماه ۱۳۵۶ ه . ش در قم آغاز شده بود از تبریز، یزد، جهرم، کازرون، تهران، اصفهان، شیراز، مشهد، رفسنجان، همدان، نجف آباد و سایر شهرهای ایران به گوش شاه و آمریکا می رسید.

امام با آنکه از ایران دور بودند حوادث انقلاب را روز به روز هدایت می کردند. پیامها و اعلامیه ها و مصاحبه های امام پی در پی از نجف می رسید و بلافاصله به صورتهای مختلف اعلامیه و نوار تکثیر می شد و در اختیار مردم قرار می گرفت. امام، مردم را به سرنگونی رژیم شاه دعوت می کردند و از توطئه هایی که ممکن بود انقلاب را به انحراف بکشاند، آگاه می ساختند روز عید فطر مردم در بسیاری از شهرهای ایران پس از نماز باشکوه عید علیه رژیم تظاهرات کردند. در این میان با شکوه تر از همه، تظاهرات عظیم میلیونی مردم تهران بود که از صبح تا ساعت ۴ بعد از ظهر ادامه داشت و از نظر اکثریت جمعیت و وحدت کلمه مردم و مخالفت صریح با شاه تا آن زمان بی نظیر بود و رژیم را به شدت وحشت زده کرد.
روز پنجشنبه ۱۶ شهریور شاهد حضور یکپارچه زنان مسلمان بودیم که با پوشش اسلامی و شعارهای پر شور و کوبنده خود شکوه و معنای خاصی به تظاهرات داده بودند. حضور زنان در راهپیمایی نشانه آن بود که رژیم شاه در همه کوششهایی که برای جدا ساختن آنان از دین و روحانیت کرده بود شکست خورده و از جمله شعارهای مردم در این تظاهرات شعار «استقلال آزادای جمهوری اسلامی» و «الله اکبر خمینی رهبر» بود. مردم هنگام عبور از کنار کامیون های ارتشی به سوی آنها گل پرتاب می کردند و فریاد می زدند:
«برادر ارتشی چرا برادر کشی» این شعار، رژیم را که می خواست از ارتش برای سرکوبی ملت استفاده کند سخت عصبانی می کرد.
در راهپیمایی روز پنجشنبه ۱۶ شهریور مردم اعلام کردند که فردا صبح دوباره از میدان شهدا حرکت خواهند کرد. در نخستین ساعات صبح روز جمعه هفدهم شهریور رادیو اعلامیه دولت را که خبر از برقراری حکومت نظامی در تهران و یازده شهر دیگر ایران می داد ، با لحنی تهدید آمیز به تکرار ، قرائت کرد و از مردم خواست که در خیابانها و معابر اجتماع نکنند و به خانه های خود بازگردند ، اما مردم تهران در آن روز در برابر گلوله های دژخیمان ایستادند و فریاد الله اکبر خمینی رهبر و مرگ بر شاه سردادند.

مزدوران شاه زنان و مردان مسلمان و دلیر را به گلوله بستند. هیچ کس به درستی نمی داند که در آن روز چند هزار نفر از مردم تهران به شهادت رسیدند آنقدر مسلم بود که از صبح تا عصر محلات جنوبی تهران پر از کامیونهای نیروهای مسلح شاه و آکنده از صدای رگبار تیر و آمبولانسها بود. و بیمارستانها نیز مملو از شهیدان و مجروحان. تعداد زیادی از زنان و دختران جوان نیز درمیان شهیدان وجود داشتند و چادرهای سیاهشان به خون پیکرشان آغشته بود.
هفده شهریور، روز تجلی ایمان و اراده ملت و روز حماسه و فداکاری و روز افتخار اسلام و مسلمین شد و به صورت نقطه عطفی در تاریخ انقلاب درآمد.
ماه محرم نزدیک بود و همه میدانستند که با طلوع این ماه خیزش و جهش جدیدی در انقلاب پیدا خواهد شد. امام خمینی چکیده فرهنگ اسلامی و جامعه شناس واقعی جامعه ایران بودند، ظرفیت انقلاب محرم را خوب میشناختند.  این بود که چند روز قبل از ماه محرم با پیامی فصیح که از آن عطر کلام حق به مشام میرسید، دلها را متوجه کربلای حسینی کردند و فرمودند:
با حلول ماه محرم ماه حماسه و شجاعت و فداکاری آغاز شد. ماهی که خون بر شمشیر پیروز شد.
ماهی که قدرت حق، باطل را تا ابد محکوم و داغ باطله را بر جبهه ستمکاران و حکومتهای شیطانی زد.
ماهی که به نسلها در طول تاریخ راه پیروزی خون بر سر نیزه را اموخت. ماهی که شکست
ابرقدرتها را در مقابل کلمه حق به ثبت رساند.
ماهی که امام مسلمین راه مبارزه با ستمکاران را به ما آموخت.
نهضت امام خمینی از آغاز متکی و مبتنی بر نهضت امام حسین علیه السلام بود. واقعه ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ هجری شمسی درماه محرم و دو روز پس از عاشورا واقع شده بود. این بار هم تاسوعا و عاشورای دیگری پس از ۱۵سال فرا رسیده و ملت آماده بود تا با شعار کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا- حماسه عاشورا را بار دیگر در برابر یزید زمان تکرار کند.
انقلاب اسلامی ایران در بیست و دوم بهمن ماه هزار و سیصد و پنجاه و هفت به پیروزی رسید و مردم انقلابی، اداره حکومت کشور را به دست گرفتند. پس از پیروزی انقلاب، ایران از نظر اوضاع و احوال داخلی عرصه حوادث تاریخی و مهم بی شمار و از نظر مسائل بین المللی کانون توجه سیاستمداران و عموم مردم جهان شد این انقلاب نهضت مستقلی بود و با تأثیری که بر مستضعفان و مخصوصاً مسلمانان جهان بجا نهاده بود کاخهای مستکبران را به لرزه افکنده بود.
به همین جهت از آغاز، آماج دشمنی و توطئه ابرقدرتها شد. در سالهای پس از پیروزی انقلاب کمیت و کیفیت حوادث کشور به اندازه ای فراوان و مهم بوده است که سالهای پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و حتی سال ۱۳۵۷ در مقایسه با آن بسیار آرام و کم حادثه است.