نامه اول شهید یوسف جاموسی

 

بسم اللّه الرحمن الرحیم

 

ما اَحْسَنَ بِالِانْسانِ اَنْ یَقْنَعَ بِالْقَلیلِ وَ یَجُودَ بِالْجَزیلِ.

امیرالمومنین علیه السلام فرمود: چه نیکوست که انسان به کم بسازد و بسیار ببخشد.

 

خدمت برادر عزیزو بزرگوارم جناب غلامحسین عیسی ذرتی(نژادحسینی)

پس از عرض سلام و سلامتی امیدوارم حال شریفتان خوب باشد و در تمام لحظه های زندگیت سعی در بندگی خدا و کارهایت موجب رضای خداوند باشد و هیچ گاه و هیچ وقت  لحظات زندگیت را هدر نداده و همیشه نگاهت به راه ناتمام شهیدان باشد که این راه به داشتن  تقوا و اخلاص احتیاج دارد.

غلامحسین عزیز از اینکه شما برای من این چنین نامه ای پرشور نوشته ای مرا شرمنده کرده ای.

برادرم: شاید من لیاقت این چنین دوستی مثل شما را ندارم ولی از جایی که خدای مهربان می خواهد ما با هم دوست شده ایم تا شاید من از گمراهی بیرون بیایم ان شاء الله.

برادر عزیزم غلامحسین: من در طول زندگیم به دوستان زیادی برخورد کرده ام ولی شما یکی از آن بهترین دوستان و یا شاید برادر خوبی برای من هستی امیدوارم که خدا از ما قبول بکند. و این را بگویم که دوستی ها همه باید برای رضای خدا باشند نه چیز دیگری و دوستی و اخوتی که برای خدا نباشد هیچ ارزشی ندارد.

غلامحسین جان: دیگر سرت را به درد نمی آورم و فقط می خواهم که تو یک کار برای من گناه کار انجام بدهی آن هم این است که همیشه بعد از نمازت برای من دعا بکنی تا شاید خدا من را ببخشد.

دوست خوبم دیگر مزاحم اوقات شریف شما نمی شوم سلامم را به دوستان برسان و سلامی گرم به برادرم حسن مشیری برسان.

                                      والسلام

                   شنبه ۲۰/۲/۱۳۶۵

                   ساعت شش بعد از ظهر

یوسف جاموسی