مسجد صاحب الزمان (عج) دزفول پرورشگاه نیروهای انقلابی ، فرهنگی و حزب اللهی
روزی بود، روزگاری ، در یک مملکت فقیر یک پسر زندگی می کرد، نام آن پسر علی بود . اتفاقاً در مملکت علی جنگ در گرفته بود ، جنگی سخت. همه ملت علی برای اینکه دشمن در خاک و دینشان نفوذ نکند به جبهه میرفتند همه میرفتند ، چه کودک ، چه جوان و حتی پیر. من هم خیلی دوست داشتم به جبهه بروم وقتی دوستانم را میدیدم که به جبهه می روند و شهید و یا زخمی میشوند. من دیگر نمی توانستم خود تنها باشم. آخه میدانیم که تنهایی بد دردیه . دردی است که آدم را حتی به سقوط می کشاند ولی پدر و مادرم به من اجازه نمی دادند که به جبهه بروم . هرچه تلاش میکردم که آنها را راضی کنم نمی شد تا اینکه یکی از دوستانم می خواست به جبهه برود من با هر دوز و کلکی بود مادرم را راضی کردم که بروم و بالاخره رفتیم من که هنوز برای اولین بارم بود که به جبهه می رفتم خیلی برایم سخت بود و قتی خمپاره بزمین می خورد فکر میکردم که الان دیگر می میریم این را بگویم دوستان، من فکر می کردم جبهه چیزی ، کاری است مثل بازی کردن .
ولی ، نه ، نه ، وقتی رفتی آنوقت است که میدان میدان امتحان است در بازی با لباسهای خیس می بایست از این طرف به آن طرف بروی نمی دانستی به فکر خودت باشی یا به فکر سنگرت یا به فکر اینکه یکدفعه توپ یا خمپاره به تو نخورد . بالاخره علی رفت و طعم جبهه هم چشید وقتی به خانه آمد پدرش به جای اینکه به او سلام و علیکی کند، او را هزاران فحش و لعنت گفت . آخر چرا مادر و پدر، درست است که شما ما را به اینجا رساندید، اما دیگر نباید شما سد راهی شوید که پسرتان راه خدا را نرود . علی بعد از این برخورد دیگر با پدرش حرف نمی زد.
هر شب در بالین رختخواب به گریه می ایستاد آخر چرا باید پدر محمد علی اینطور باشد که هرجا می خواست برود به او اجازه دهند ولی پدر من این طور ، مگر چه فرقیه بینشان . آه می کشید و با خود حرف می زد و بالاخره تا صبح شد .
و علی از خواب برخاست و علی از خواب برخاست و علی دیگر آن علی نبود و علی دیگر این علی نیست.
در دفترچه خودش نوشته شده است
