زنی که تنها نگرانی اش این بود که مبادا از زیر آوار او را بی حجاب بیرون آورند

سرویس دفاع مقدس روناش : …زنی را می شناسم که تمام وسعت دنیایش چیزی جز اندیشه هایش نبود، او حتی پیوند های اعتقادی را برای انتخاب همسفران دنیایی اش ملاک هر پیوندی می دانست برای همین بود که از بین اقوام و آشنایان فقط با آنهایی در ارتباط بود که به اندیشه هایش نزدیک تر بودند.

در انتخاب همسر نیز ملاکش، اعتقاد و تعهد دینی شریک زندگی اش بود و به همین خاطر او را از میان پاسداران انقلاب برگزید آن هم فقط با مهریه ی یک جلد کلام الله مجید همین اعتقاد او بود که از او رزمنده ای ساخت که با اولین گلوله هایی که شهر را تهدید می کرد، به سمت آموزش نظامی کشیده شود و او را به عنوان عضوی فعال از خانواده ی بزرگ بسیج خواهران دزفول درآورد.

وقتی سایه های وحشت و مرگ بر شبهای شهر حاکم می شد و چهره ی کریه موشک و بمب جانها را تهدید می کرد، از میان دغدغه و اضطراب، تنها نگرانی اش این بود که نکند وقتی زیر آوار می ماند، او را بی حجاب از زیر خاک بیرون بکشند به همین سبب مثل کسی که بخواهد به میهمانی برود، هر شب با حجاب کامل به رختخواب می رفت شاید می دانست شهادتی این چنین در انتظار اوست.

شهیده عصمت پورانوری بود که در ۱۹ آذر ماه ۱۳۶۰وقتی همگام با مردم برای تجدید دیدار با شهدای این دیار به گلزار شهیدان می رفت، درست روی پل قدیم دزفول مورد هدف بمباران هوایی قرار گرفت و به آسمان پر کشید .

* برگرفته از کتاب الف دزفول نوشته ی عبدالرضا سالمی نژاد