مسجد صاحب الزمان (عج) دزفول پرورشگاه نیروهای انقلابی ، فرهنگی و حزب اللهی
گاهی یک صحنه آن قدر ماندگار در ذهن می نشیند ، که ن برف و بوران و ن آفتاب سوزان سال های بعد نمی تواند گرد فراموشی بر آن بنشاند. همه ی ما گوشه و کنار ذهن مان پریم ازاین خاطرات این دستی.
خاطراتی که بیشتر در اردوهای مسجد رقم خورده اند و حالا دست نخورده در گوشه قلب و خاطرمان مانده است.
امسال (سال ۹۵) در اردوی جلسه نوجوانان ، موقع نماز ظهر در مسیر گردشگری کول خرسون بودیم، خیلی دوست داشتم در طبیعت خدا نماز بخونیم؛ در طول مسیر بجای رسیدیم که آب در کف دره به دو شاخه تقسیم می شد و از دیواره کناری دره آبشاری به جریان افتاده بود.
صدای شرشر آب کف دره و ریختن قطره قطره ی آب در فضای تنگ دره،انسان را محو تماشای طبیعت که ن محو تماشای خدا می کرد.آن روز در وسط دره ، نماز خواندیم؛ صدای آب از سوی و هوای خنک دره و آواز بلبل ها و جیک جیک گنجشک ها ، نماز را تا اوج خداپرستی برده بود؛ خیلی چسبید.
اما این نماز زمانی برایم ماندگارتر شد، که بطور اتفاقی به عکسی از عکس های سال ۶۳ برخوردم. عکسی دقیقا در همان مکان ، عکسی پر از شهداء مسجد و ۳۲ سال از تاریخ آن گذشته بود و درست ۳۲ سال بعد عده ای از بچه های همون مسجد، دقیقا در جایگاه کسانی که دیگر به خیل شهداء پیوسته بودند به نماز ایستاده بودند.شاید از دید من اتفاقی باشد هم خوانی این دو عکس؛ اما شاید خدا خواسته باشد به ما بگوید کجا ایستاده اید و نماز زندگیتان را به اقامه چه کسی بسته اید؟
حالا باید بنشینیم و ببینیم چقدر تفاوت کرده ایم و چقدر شبیه شده ایم؛ به انسان های گذشته یمان، به شهدای که حالا در جایگاه نبودنشان نشسته ایم، و من خودم چقدر احساس از پا افتادن کردم با دیدن این شهداء و از خدا خواستم مرا به راه بازگرداند.
انشاالله بچه های جلسه نوجوانان مسجد ادامه دهنده ی راه شهدا و همرزمان شهیدان باشند.
به دلیل درخواست مکرر دوستان چندی از این قبیل عکس ها قرار گرفتند :
