دایه دایه ، وقت رفتن … (در سوگ مادر شهید بهمن دُرولی)

و اما بعد :

(جمعه شب =  ۱۳۶۵/۳/۲) برادر شهید بهمن دُرولی ، همه ی بچه های گردان بلال از لشکر حضرت ولی عصر(ع) را جمع کرد و در جمع آنان در حالی که بر دوش بچه ها سوار بود و هر کسی سعی داشت که مرکب او باشد و بر این سوار یکّه تاز بر دوشش افتخار کند شعار می داد  در حالی که بچه ها پر از شور و عشق و علاقه به رفتن به خطّ مقدم جبهه بودند ، به آنان خطاب کرد که : آیا می دانید مادران در وقت اعزام بچه هاشون به جبهه چه خوب می سرایند سرود رفتن را و چــه خوب می نوازند آهنگ هجرت را ؟ او به بچه ها گفت : مادران چه خوب با زبان بی زبانی می گویند که : مادر – مادر – وقت رفتن / مادر این وداع آخر است / مادرت بعد از رفتن تو حزین است / و خطاب مادر به فرزندش که می گوید : فرزندم ، دلبندم ، پسرم ، بگذار گلویت را بوسه زنم / گلویی که یادآورِ ناوک کین قرار گرفتن است و یادآور گلوی پاره ی علی اصغر است ، آن طفل رضیع (شیرخوار) امام حسین(ع) . و هم چنین مادر به هنگام رفتن پسرش ادامه می دهد : پسرم ، بگذارکفش ها و پوتین هایت را به پایت کنم / بگذار کوله ات را بر دوشت اندازم / بگذار کوله بار سبک پر از معنویت و روحانیتت را بر دوشت اندازم / پسرم تو عزیز مادرت هستی / تو خط شکن امامت هستی / پسرم یادت نرود قرآن را همراهت ببر / مادر همیشه به فکر کربلا باش و هنگام کربلا رفتن ، نیّتت خدا باشد و با این نیّت به کربلا برو و پایت را در جبهه ها بگذار / مادر به خط مقدم جبهه بروی / مادر جای خالی برادر شهیدت را پر کنی و در سنگر او بنشینی / مادر به جای همه شهیدان در سنگر بنشین و در کمین بعثیّون / مادر از این بعثیّون مزدور بکش و بکش و بکش . بار دیگر به تو بگویم که بعد از رفتنت ، مادرت حزین است و بگذار در این وداع آخرین گلویت را بوسه زنم / کفش هایت را به پایت کنم / و کوله پشتی ات را بر دوشت اندازم و تو را از زیر قرآن عبور دهم .

و اینک شعارها و صدا و نــدای معلّم ، پاســـدار ، دانشجو و برادرِ شهید مهندس بهمن دُرولـــی را کـه چه خوش(با لهجه دزفولی) می گفت :

(حَضِرات هِنو بَچُون مَخِن رُوِن- مارونمُون هَ شعارِشُونَ – هُن وِر گَردی می گُروهان قائم تُنِ خدا بَچُون آمادی سینه زِی یَنِ پِیمُونِن )

(دایه ، دایه ، وقت رفتن) …

دایه ، دایه ، وقت رفتن* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا وداع آخرینَه* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دایه مارِت حزینَه* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا هِل گُلیتَ بُوسُم* دایه ، دایه ، وقت رفتن

هل کُوشاتَ کنم پات* دایه ، دایه ، وقت رفتن

هل کُولتَ باهام دوش* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا عزیز مارِتی* دایه ، دایه ، وقت رفتن

خط شکن امامتی* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا قرآنَ بَرِش پیت* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  رُووی به کربلا* دایه ، دایه ، وقت رفتن

پاتَ  وَن می جبهه ها* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  رُووی خط مقدم* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  نشینی جا بِرارِت* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  بجا هر چی جَوونِن* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  کُشی اَ بعثیون* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  وداع آخرینَه* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دایه مارِت حَزینَه* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا هِل گُلیتَ بوسُم* دایه ، دایه ، وقت رفتن

هِل کوشاتَ کُنُم پات* دایه ، دایه ، وقت رفتن

هل کُولَتَ باهام دُوش* دایه ، دایه ، وقت رفتن

دا  عزیز مارِتی* دایه ، دایه ، وقت رفتن

(دایه ، دایه ، وقت رفتن)=( مادر ، مادر ، به هنگام رفتن و حرکت)