تندیس شهر مقاومت روایتی از دکتر سنگری

شهر در رعشه مدام بود. هر موشک که دشمن بعثی به سوی شهر پرتاب می کرد؛ به شعاع ۵۰۰ متر تخریب می کرد. تنها کسانی آسیبهای ناشی از پرتاب موشک را ادراک می کنند که زندگی با آن را زیسته باشند و لحظه های اصابت آن را درک کرده باشند.

در مرور شهر ، دیوارهای ترک بسته ، میدانهایی که در جای جای شهر باز شده بود . گودال هایی هراس انگیز که دهان گشوده بود . انبوه ویرانه ها یی که چشم بیننده را به اشک می نشاند ؛ دیده می شد . اما در این فضای خوف و خطر و خون ، مردی در کنار مردم می زیست که نماد و نمود مقاومت مردم بود . وقتی بعضی از سر دلسوزی و محبت به ایشان می گفتند : حاج آقا شما هم بیرون از شهر بروید چون نقطه ای امن نیست ؛ می فرمودند : مگر امام از جماران بیرون می رود که من هم بروم؟ مگر خون من از خون مردم دزفول سرختر و عزیز تر است ؟ نه ، من در کنار مردم می مانم.

همین روح سترگ و جان بی هراس و مردم دار ، از دزفول اسطوره ای ساخت . آیت الله قاضی تندیس شهری بود که در شکستگی دیوارها نشکست و در باران موشک و گلوله های توپ دشمن قامت افراشت و رسم زندگی در سختی را به دیگران آموخت.

دکتر محمد رضا سنگری

در یکی از دیدارهای ایشان از رزمندگان لشکر سید الشهدا در پادگان دوکوهه و پس از اقامه نماز و سخنرانی و هنگام خروج از حسینیه و نمازخانه پادگان جمع کثیری از رزمندگان به طرف حاج آقا هجوم آوردند که محافظین با تلاش فراوان و به سختی حاج آقا را از میان علاقه مندان خارج نموده  و به منزل باز گشتند.

ظهر روز بعد از این دیدار که حاج آقا در حال وضو بودند و بنده در خدمتشان کمک و مراقبت می کردم ؛ وقتی جوراب خود را از پا در آوردند متوجه شدم روی مچ پایشان کاملاً قرمز و متورم گردیده است ؛ علت را که جویا شدم و اینکه چرا این ناراحتی را به ما ابراز نکرده اند تا درمان صورت پذیرد ؛ فرمودند : این جای پای رزمندگان اسلام است و برای من باید به عنو ان تبرک باقی بماند.

معلوم شد به دلیل ازدحام جمعیت دیدار روز قبل با رزمندگان این صدمه به پای ایشان وارد شده است .

                                                                                                          فریدون غلامی