محافظه کاران منتقد ، حامیان ریسک پذیر

تحرکات سیاسی اصلاح‌طلبان وارد فاز تازه‌ای شده است و احزاب اصلاح طلب با جبهه گیری های خود برنامه ی خاصی را برای آینده به ویژه انتخابات پیش روی مجلس طرح ریزی می کنند.

به گزارش گروه سیاسی روناش و به نقل از عصر قانون، در این بین جبهه گیری دو حزب مطرح اصلاح طلب اما نمود خاصی پیدا کرده است.حزب کارگزاران سازندگی با تعمیم شورای مرکزی حزب عملا اولین تحرکات خود را برای پویایی بیشتر و مشارکت بهتر انجام داده است. حزب مشارکت اسلامی نیز سعی دارد تا با جلوه دادن رفتار های سیاسی خود به صورت قانونی حوزه ی عملیاتی خود را در دایره ی قانون و نظام نشان دهد و از این طریق ترفند های شورای نگهبان را خنثی کند.

در همین راستا چهره های شاخص جبهه ی مشارکت در مصاحبه ها و بیانیه های خود حمایت حداکثری خود را از دولت اعلام می دارند تا از این طریق حمایت دولت را در برابر سنگ اندازی های شورای نگهبان بدست آورند. بدیهی است در صورت ورود اعضای این حزب به لیست حامیان دولت،طرف حساب شورای نگهبان نه تنها بخش بزرگی از جریان اصلاحات که خود دولت و حتی اصولگرایان حامی دولت نیز خواهد بود.

این در حالی است که حزب کارگزاران سازندگی رویه ی دیگری را در قبال کابینه ی دولت پیش گرفته است.اعضای شورای مرکزی این حزب در اظهار نظر های خود ضمن تاکید بر حمایت حداکثری از دولت انتقاداتی را مخصوصا در حوزه ی عملیاتی وزارت کشور مطرح می کنند.به طوزی که بیشترین حملات به رحمانی فضلی _ وزیر افراطی دولت یازدهم _ از سوی چهره ها و رسانه های منتسب به این تشکل سیاسی است.

بررسی های عمل آمده نشان می دهدکارگزاران از این رفتار منتقدانه در مقابل اصولگرایان کابینه دو هدف را دنبال می کنند:اول اینکه سردمداران این حزب به خوبی مطلع اند که نام حزب پیوند محکمی با واژه ی اصلاح طلبی در افکار عمومی ندارد و همین باعث از دست رفتن بخشی از پایگاه طبقاتی آن ها می گردد.بدین ترتیب تلاش می شود تا برنامه ریزی ها و جهت گیری ها به سمت و سوی اصلاح طلبی حداکثری انجام شود. هدف دوم هم در راستای هدف اول تمایز این حزب با احزاب راست میانه رو و حامی دولت و به خصوص حزب اعتدال و توسعه است که رقابت تنگاتنگی را با حزب کارگزاران در پر کردن جایگاه های کابینه ی دولت تدبیر و امید داشت.

نکته ی جالب توجه این جاست که جبهه گیری های جدید این دو حزب اصلاح طلب کاملا بر خلاف مشی گذشته ی آن ها در جریان است.چراکه کارگزاران در عین شهرت به محافظه کاری نقش نیرویی منتقد را ایفا کرده و از طرفی مشارکت بر خلاف مزاج تند و تیز سابق، بر طبل حمایت از دولت هرچه محکم تر می کوبد.