مسجد صاحب الزمان (عج) دزفول پرورشگاه نیروهای انقلابی ، فرهنگی و حزب اللهی
نوجوانان برای انجام کارهایی مثل ورزش، ارسال پیامک، بازی های رایانه ای ، خرید و رفتن به مهمانی نیازی به انگیزه ندارند، ولی والدین جهت ترغیب فرزندان خود به انجام کارهای دیگر می بایست از چه روش های موثری استفاده کنند؟
دلایل زیادی برای بی تمایلی نوجوانان به انجام دستورات والدین شان وجود دارد:
¤ والدین مدام فرزندشان را سرزنش می کنند و این کار مقاومت او را به دنبال دارد.
¤ نوجوانان احساس می کنند والدین شان تنها تحت شرایط خاصی آنها را دوست دارند.
¤ نوجوانان اجازه حرف زدن در مورد خواسته های خود را ندارند. چند درصد از والدین در مورد اتفاقاتی که برای فرزندشان رخ می دهد با او صحبت می کنند؟ در واقع برای آنها آسان تر است که او را سوال پیچ کنند!
¤ والدین اجازه نمی دهند فرزندشان از اشتباهات خود درس بگیرد. بگذارید فرزندتان اشتباه کند و سپس در مورد کارهای او چنین سوالاتی بپرسید: «چه اتفاقی افتاد؟»، «فکر می کنی علت آن چه بود؟»، «اکنون چه احساسی داری؟»، «در آینده می خواهی چه کار کنی؟»، «من چگونه می توانم به تو کمک کنم؟»
نوجوانان باید عواقب تصمیمات خود را ببینند.
¤ یادتان باشد نوجوانان بیشتر تمایل دارند برنامه ای را که خود در تعیین آن نقش داشته اند، دنبال کنند.
¤ بیشتر بزرگسالان مسئولیت پذیر لزوما در نوجوانی مسئولیت پذیر نبوده اند. ممکن است نوجوانان قوانین را از یاد ببرند ولی این مساله به مفهوم فرار آنها از مسئولیت نیست، بلکه اقتضای سن شان ایجاب می کند. برای یادآوری به فرزندتان از مهارت بذله گویی استفاده کنید و از سرزنش کردن او بپرهیزید.
شما می توانید با استفاده از چیستان و یادداشت مسائل را به او یادآوری کنید ولی اگر قرار است حرف بزنید از او بپرسید: «قرار ما چه بود؟»
¤ بزرگسالان باید نسبت به نوجوانان خود مهربان و در عین حال قاطع باشند. استفاده از کلمات مهرآمیز بسیار موثر است.
¤ والدین مهارت حل مشکلات را به فرزندشان نمی آموزند.
¤ والدین فرزندان خود را در برنامه ریزی سهیم نمی کنند و در نتیجه آنها مهارت مدیریت زمان را فرا نمی گیرند.
¤ والدین برای فرزندان خود امکانات زیادی فراهم می کنند و از قدرنشناسی آنها رنجیده خاطر می شوند.
¤ والدین نمی دانند چگونه به فرزندان خود بگویند: «دوستت دارم».
¤ والدین به نتایج کوتاه مدت علاقه بیشتری دارند تا نتایج بلندمدت.
به مثال زیر توجه کنید:
احمد ۱۶ ساله تکالیف مدرسه خود را انجام نداده بود. پدرش از او پرسید: «تو ترجیح می دهی تکالیف خود را ساعت ۵/۶ انجام دهی یا ساعت ۷؟» دادن حق انتخاب به سارا باعث شد او احساس قدرت کند و به جای گرفتن موضع تدافعی به همکاری علاقه مند شود.
احمد پاسخ داد: «ساعت ۵/۶».
پدر به او گفت: «تو می دانی که چقدر دوستت دارم. تو باید بدانی که چه کارهایی به نفع توست و من قصد دارم در این زمینه بتو کمک کنم.»
پدرا با خودداری از تهدید و سخنرانی مانع از رنجش خاطر و عصیانگری او شد. در واقع احمد خیلی زود به این موضوع پی برد که انجام به موقع تکالیف مدرسه به سود اوست.
سپس پدر از او خواست برنامه ای تهیه کند و احمد برنامه زیر را ارائه داد:
ساعت ۵/۳: کمی استراحت
ساعت ۵/۴-۴: تلفن زدن به دوستان
ساعت ۵/۵-۵/۴: انجام تکالیف مدرسه
ساعت ۶-۵/۵: استراحت
ساعت ۵/۶-۶: صرف شام
ساعت ۷-۵/۶:انجام تکالیف باقیمانده
ساعت ۸-۷: تماشای تلویزیون
و پدر نیز با این برنامه موافقت کرد.
چرا نوجوانان همکاری نمی کنند؟
بسیاری از والدین فکر می کنند که فرزندان شان روحیه همکاری ندارند. مطمئنا آنها به جای راهنمایی فرزندشان به امر و نهی می پردازند؟
منظور این والدین از همکاری این است که نوجوانان تمام دستورات آنها را انجام دهند و این مساله عصیان را به دنبال دارد، نه همکاری. در خانواده هایی که کودکان حق دخالت در برنامه ریزی ها را ندارند آنها به طغیان روی می آورند.
از همان سنین پایین فرزندتان را در برنامه ریزی ها سهیم کنید.
و نکته پایانی اینکه، نوجوانان نیز به اندازه بزرگسالان به دنبال احترام هستند. بنابراین، اول از همه فرزندتان را از محبت خود مطمئن کنید و سپس برای حل مشکلات با کمک یکدیگر، تلاش نمائید.