مسجد صاحب الزمان (عج) دزفول پرورشگاه نیروهای انقلابی ، فرهنگی و حزب اللهی
خداوند آیه اکمال دین و اتمام نعمت را بنا بر محکم ترین روایات کتب شیعه و سنّى، و اقرار هزاران دانشمند و اهل علم، و خداوندان درایت و روایت به همین خاطر نازل کرد، که مردمان تا روز قیامت بدانند دیندارى بدون قبول ولایت و سرپرستى و دلالت و راهنمایى امام على علیه السلام، کارى ناقص و ناتمام بوده، و این گونه دیندارى مورد رضاى حق نیست، و دین بدون امام على علیه السلام قدرت این را ندارد که صاحبش را به رضایت و جنّت خدا برساند. آرى در ایمان و اخلاق و عمل هر انسانى، جلوه دادن ولایت و بصیرت و امامت و هدایت امام على علیه السلام واجب است، که درخت دیندارى و عبادت، و شجره حیات بدون ولایت امیرالمۆمنین على علیه السّلام در دنیا و آخرت میوه نمىدهد.(۱)
اهمیت ولایت مولا
در اهمیت ولایت داشتن ایشان همین بس که همه انسانها بخاطر این موضوع در روز قیامت بازخواست خواهندشد. شیخ صدوق به اسناد خود روایت کرده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: در این آیه شریفه: «وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْۆُلُونَ»، مقصود، سۆال از ولایت امام على علیه السّلام است.(۲) رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: ولایت على بن ابى طالب، ولایت خداست.(۳)
دعایی از ولیّ برای ولایت
سلیم مىگوید: به امیرالمۆمنین علیه السّلام عرض کردم: از خداوند بخواه تا مرا در دنیا و آخرت از اولیاى تو قرار دهد؟ فرمود: خداوندا، او را از آنان قرار ده. سپس حضرت رو به من کرد و فرمود: آیا به تو بیاموزم چیزى که از پیامبر صلى اللَّه علیه و آله شنیده ام که به سلمان و ابوذر و مقداد آموخت؟ عرض کردم: بلى، یا امیر المۆمنین. فرمود: هر صبح و شام ده مرتبه بگو: «اللّهمّ ابعثنى على الایمان بک و التّصدیق بمحمّد رسولک و الولایه لعلىّ بن ابى طالب و الایتمام بالأئمّه من آل محمّد، فإنّى قد رضیت بذلک یا ربّ»، یعنى: «خداوندا، مرا با ایمان به خودت و تصدیق پیامبرت محمد و ولایت على بن ابى طالب و اقتدا به امامان از آل محمد مبعوث فرما. اى پروردگار، من به این عقیده راضى هستم». عرض کردم: یا امیر المۆمنین، سلمان و ابوذر و مقداد این دعا را برایم نقل کردند، و از هنگامى که از ایشان شنیدهام آن را ترک نکردهام. فرمود: تا زنده هستى آن را ترک مکن.(۴)
خداوند براى انسان مۆمن که به ربوبیت خدا و نبوّت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و ولایت و امامت حضرت على علیه السّلام اقرار کند و واجبات الهى را نیز انجام دهد تعهّد فرموده است که او را در جوار قرب خود جاى دهد و او را از این مقام باز ندارد
موجب طهارت قلب
سلیم مىگوید: از مقداد پرسیدم و گفتم: خدا تو را رحمت کند، بهترین مطلبى که درباره على بن ابى طالب علیه السّلام از پیامبر صلى اللَّه علیه و آله شنیدهاى برایم نقل کن. گفت: از پیامبر صلى اللَّه علیه و آله شنیدم که مى فرمود: « هر کس از جن و انس که خدا بخواهد قلب او را پاک گرداند ولایت على بن ابى طالب را به او مى شناساند، و هر کس که خدا بخواهد بر قلب او پرده بکشد معرفت على بن ابى طالب را درباره او امساک مى کند.»(5)
ایمان، ثمره ولایت
حضرت ابى جعفر علیه السلام درباره قول خداى تعالى (۱۶- سوره ۸۲) «و اگر بر آن روش استوار شوند، آبى فراوانشان نوشانیم» فرمود: یعنى اگر بر ولایت على بن ابى طالب امیر مۆمنان و اوصیاء از فرزندان او استوار شوند و اطاعت آنها را در امر و نهیشان بپذیرند «آب فراوانى به آنها نوشانیم» یعنى ایمان را در دلشان جایگزین کنیم و مقصود از «طریقه روش» ایمان به ولایت على و جانشینان اوست.(۶)
قرب الهی حاصل ولایت
و عمل مفضّل بن عمر از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است: خداوند بلند مرتبه براى انسان مۆمن امرى را تعهّد فرموده است. گوید که از آن حضرت پرسیدم: آن امر کدام است؟! فرمود: خداوند براى انسان مۆمن که به ربوبیت خدا و نبوّت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و ولایت و امامت حضرت على علیه السّلام اقرار کند و واجبات الهى را نیز انجام دهد تعهّد فرموده است که او را در جوار قرب خود جاى دهد و او را از این مقام باز ندارد. گوید عرض کردم که: بخدا سوگند این منزلت و مقامى است که همانند آن بر آدمى (متصوّر) نبوده و نخواهد بود. و حضرت در ادامه سخنان خود فرمودند: کمى عمل کنید تا فراوان لذّت ببرید.(۷) در ایمان و اخلاق و عمل هر انسانى، جلوه دادن ولایت و بصیرت و امامت و هدایت امام على علیه السلام واجب است، که درخت دیندارى و عبادت، و شجره حیات بدون ولایت امیرالمۆمنین على علیه السّلام در دنیا و آخرت میوه نمى دهد
در امان از عذاب
پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله از جبرئیل از میکائیل از اسرافیل از لوح از قلم گفته است که خداى تبارک و تعالى می فرماید: ولایت على بن ابى طالب حصن من است و هر که در حصن من در آید از دوزخ من در امان است.(۸) امام کاظم از پدرش امام صادق و او از پدرش امام باقر و او از پدرش امام سجّاد و او از پدرش امام حسین علیهم السّلام روایت نموده که فرمود: چون خداى گرامى و بزرگ موسى بن عمران علیه السّلام را آفرید با او در طور سینا سخن گفت؛ پس آنگاه بر زمین نگاهى افکند و از پرتو رخسارش عقیق را آفرید، سپس فرمود: به ذات خویش سوگند خوردهام که دستى را که عقیق در آن است در صورتى که ولایت على علیه السّلام را بپذیرد عذاب نکنم.(۹)
مردن در راه خدا
جابر گوید: از حضرت باقر علیه السّلام پرسیدم درباره تفسیر این آیه در فرموده خداى عزّ و جلّ: «وَ لَئِنْ قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ» (و اگر در راه خدا کشته شوید، یا بمیرید … آل عمران ۳: ۱۵۷) فرمود: آیا تو میدانى راه خدا کدام است؟ گوید: عرض کردم؛ نه به خدا قسم، مگر آنکه آن را از شما بشنوم، فرمود: راه خدا و «سبیل اللَّه» علىّ علیه السّلام و فرزندان او مىباشند، کسى که در راه ولایت او کشته شود، در راه خدا مقتول گردیده و هر کس که در ولایت على علیه السّلام بمیرد در راه خدا جان داده است.(۱۰)
پی نوشت: ۱) محمد بن حسین، شریف الرضی / انصاریان، حسین، نهج البلاغه / ترجمه انصاریان، ۱جلد، پیام آزادى – تهران، چاپ: دوم، ۱۳۸۶ ش، ص۲۵. ۲) ابن بابویه، محمد بن على – آقا نجفى اصفهانى، محمد تقى، عیون أخبار الرضا علیه السلام / ترجمه آقا نجفى، ۲جلد، انتشارات علمیه اسلامیه – تهران، چاپ: اول، بى تا، ج2 ؛ ص۲۹۶. ۳) ابن بابویه، محمد بن على – کمره اى، محمد باقر، الأمالی (للصدوق) / ترجمه کمرهاى، ۱جلد، کتابچى – تهران، چاپ: ششم، ۱۳۷۶ش، ص ۳۲. ۴) هلالى، سلیم بن قیس – انصارى زنجانى خوئینى، اسماعیل، أسرار آل محمد علیهم السلام / ترجمه کتاب سلیم بن قیس هلالی، ۱جلد، نشر الهادی – ایران ؛ قم، چاپ: اول، ۱۴۱۶ ق، ص۲۵۷. ۵) أسرار آل محمد علیهم السلام / ترجمه کتاب سلیم؛ ص۵۵۳. ۶) کلینى، محمد بن یعقوب – مصطفوى، سید جواد، أصول الکافی / ترجمه مصطفوى، ۴جلد، کتاب فروشى علمیه اسلامیه – تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۹ ش،ج1 ؛ ص۳۱۹-۳۲۰ . ۷) ابن بابویه، محمد بن على – مجاهدى، محمد على، پاداش نیکیها و کیفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال، ۱جلد، انتشارات سرور – قم، چاپ: اول، ۱۳۸۱ش، ص ۶۳. ۸) ابن بابویه، محمد بن على – کمره اى، محمد باقر، الأمالی (للصدوق) / ترجمه کمرهاى، ۱جلد، کتابچى – تهران، چاپ: ششم، ۱۳۷۶ش، ص ۲۳۵. ۹) ابن بابویه، محمد بن على – حسن زاده، صادق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه حسن زاده، ۱جلد، ارمغان طوبى – تهران، چاپ: اول، ۱۳۸۲ش، ص ۴۰۱. ۱۰) ابن بابویه، محمد بن على – محمدى شاهرودى، عبد العلى، معانی الأخبار / ترجمه محمدى، ۲جلد، دار الکتب الإسلامیه – تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۷ش، ج1 ؛ ص۳۷۳.