سوسنگردی که رویاهای دشمن بعثی را برباد داد

به گزارش سرویس دفاع مقدس روناش ، شهر سوسنگرد در اوایل جنگ کنترل آن به دست دشمن بعثی افتاد و با توجه به نیاز دشمن به این شهر برای تصرف اهواز مقاومت صدامیان برای باز پس گیری آن توسط رزمندگان اسلام سخت شده بود اما رزمندگان اسلام با از خود گذشتگی در ۲۶ آبان ماه سال ۱۳۵۹ این شهر را از دست دشمن در آوردند.

منطقه ای که سوسنگرد در آن قرار دارد جبهه میانی خوزستان بود و منطقه ای وسیع شامل حمیدیه، سوسنگرد و بستان را شامل می شد که عراق با کنترل آن می توانست در هر قسمت از آن به جاده اصلی اهواز – حمیدیه – سوسنگرد و بستان دست پیدا کند.

عراق در این منطقه یک لشکر رزهی با سه تیپ، یک گردان نیروهای مخصوص، یک گردان پیاده، دو گردان کماندو، یک گردان شناسایی و ۹۰۰ نفر از افراد جیش الشعبی را مستقر کرده بود در حالی که کل نیروهای ایرانی را تیپ سوم لشکر ۹۲ زرهی، رزمندگان سپاه پاسداران، نیروهای ژاندارمری سوسنگرد و گروه جنگ های نامنظم شهید چمران تشکیل می داد.

بعد از متوقف شدن پیشروی دشمن در جنوب غربی اهواز و ناتوانی آنان برای اشغال این شهر، تلاش اصلی دشمن معطوف به این موضوع شد تا در غرب، محور اهواز – حمیدیه – سوسنگرد – بستان را قطع و به ترتیب تقدم ابتدا حمیدیه، سوسنگرد و یا بستان را اشغال کند.

بدین ترتیب از اوایل آبان ماه سال ۱۳۵۹ ارتش متجاوز و بعثی عراق پس از استقرار لشکر ۹ زرهی در جنوب هویزه، شهر سوسنگرد را از جهات مختلف مورد تهدید قرار داد.

در روز ۲۲ آبان فعالیت دشمن اطراف سوسنگرد افزایش یافت و بالگردهای عراقی مواضع پدافندی ایران را که در محور حمیدیه – سوسنگرد مستقر بودند، گلوله باران کردند؛ در ساعت ۸ و ۴۵ دقیقه همان روز شهر سوسنگرد بمباران شد و توپخانه دشمن از ساعت ۴ تا ۷ صبح آتش سنگین خود را به روی شهر سوسنگرد فرو ریخت.

نیروهای هوایی و توپخانه های ایران نیز در پاسخ به این بمباران ها در محور طلائیه – هویزه – سوسنگرد واحدهای دشمن را بمباران کردند.

در روز ۲۳ آبان از ساعت ۴ و ۳۰ دقیقه صبح شهر سوسنگرد از تمام جهات زیر باران گلوله توپخانه دشمن قرار گرفت و بالگرهای دشمن نیز محور حمیدیه – سوسنگرد را مورد حمله قرار دادند و در پوشش این آتش سنگین واحدهای زرهی دشمن از سمت غرب و جنوب به طرف سوسنگرد به حرکت درآمدند؛ این در حالی بود که نیروهای مردمی و سپاه پاسداران و ژاندارمری مستقر در سایر محورها تنها مجهز به سلاح سبک و ضد تانک بودند.

پس از آغاز حمله دشمن به سوسنگرد و محاصره آن و مقاومت شجاعانه مردم شهر که اجازه ندادند نیروهای دشمن شهر را به طور کامل اشغال کنند، شهر سه روز در محاصره کامل دشمن قرار داشت.

در ساعت ۶ و ۳۰ دقیقه صبح روز ۲۶ آبان ماه یگان هایی از نیروهای ایرانی متشکل از تیپ ۲ و تیپ ۳ از لشکر ۹۲ زرهی اهواز، گروه رزمی ۱۴۸ پیاده از لشکر ۷۷ خراسان، گروه رزمی ۳۷ زرهی شیراز، گروه جنگ های نامنظم شهید چمران با پشتیبانی آتش توپخانه و نیروهای هوایی و هوانیروز به منظور شکست حصر سوسنگرد دست به حمله زدند.

گروه های جنگهای نامنظم شهید چمران در محور ابوحمیظه سوسنگرد پیشروی کردند و رزمندگان سپاه و نیروهای مردمی در محور سوسنگرد – دهلاویه در مقابل تهاجم دشمن مقاومت می کردند و هنگ ژاندارمری سوسنگرد نیز دوشادوش سایر رزمندگان در دفاع از شهر سوسنگرد شرکت داشت.

تیپ ۳ لشکر ۹۲ زرهی در یک اقدام به موقع آبادی سبحانی را آزاد کرد و عملیات شمالی دشمن با ناکامی مواجه شد. تیپ ۲ لشکر ۹۲ زرهی و گروه جنگ های نامنظم شهید چمران در شمال و جنوب جاده حمیدیه – سوسنگرد به پیشروی خود ادامه دادند و نیروهای دشمن را از دو طرف مورد تهاجم قرار دادند.

ساعت ۱۲ روز ۲۶ آبان تلاش دشمن برای اشغال سوسنگرد در هم شکسته شد و کم کم آثار شکست و عقب نشینی در آنان نمایان شد. در بعد از ظهر همان روز عقب نشینی دشمن در شرق سوسنگرد به طرف جنوب آغاز شد و نیروهای دشمن تلاش می کردند تا هرچه سریع تر خود را از مهلکه نجات دهند و به جنوب کرخه عقب نشینی کنند.

سرانجام در واپسین ساعت های روز ۲۶ آبان تمام نیروهای دشمن صحنه نبرد را ترک و به سمت جنوب فرار کردند. تیپ ۲ لشکر ۹۲ زرهی همراه سایر رزمندگان به سوسنگرد رسید و نیروهای دشمن در شمال غرب سوسنگرد به مواضع پدافندی خود عقب نشینی کردند و شهر به کنترل کامل نیروهای جمهوری اسلامی ایران درآمد.

این عملیات پیروزمندانه چند نکته جالب دارد که مهم ترین آنها صدور فرمان امام خمینی(ره) در روز ۲۵ آبان ماه یعنی یک روز قبل از آزادسازی سوسنگرد بود که در آن امام(ره) فرمودند:« بایستی تا فردا سوسنگرد آزاد شود» و رزمندگان اسلام در پاسخی سریع و بی درنگ به فرمان رهبر خود فردای همان روز دشمن متجاوز را از خاک کشور بیرون راندند و سوسنگرد را آزاد کردند.

نکته دوم هم این بود که در این عملیات نیز حضور مردم به خصوص مردم عرب منطقه برای مقاومت در برابر دشمن چشمگیر بود و آنها همانند خرمشهر و آبادان سدی محکم در مقابل دشمن بودند.