مسجد صاحب الزمان (عج) دزفول پرورشگاه نیروهای انقلابی ، فرهنگی و حزب اللهی
گروه جامعه روناش : ما اما با کلنگ منبت کاری می کنیم و به جای یک کار ظریف و یافتن انگیزه نانوا که شاید یک ماه نذر دارد و نذر خود را ادا می کند واحد صنفی او را به جرم ارزان فروشی پلمب می کنیم.
برخی خبرها به رغم ظاهر ساده ای که دارند قابل تحلیل و تامل اند و می توان ساعت ها درباره آنها بحث کرد بی آن که امکان قضاوت قطعی وجود داشته باشد.
خبری که در این گفت…
به بهانه متخلف دانستن نانوای نیکوکار ورامینی
گروه جامعه روناش : ما اما با کلنگ منبت کاری می کنیم و به جای یک کار ظریف و یافتن انگیزه نانوا که شاید یک ماه نذر دارد و نذر خود را ادا می کند واحد صنفی او را به جرم ارزان فروشی پلمب می کنیم.
برخی خبرها به رغم ظاهر ساده ای که دارند قابل تحلیل و تامل اند و می توان ساعت ها درباره آنها بحث کرد بی آن که امکان قضاوت قطعی وجود داشته باشد.
خبری که در این گفتار مد نظر است نیز در این زمره به حساب می آید.
خبرگزاری ها گزارش داده اند: ” در شهرستان ورامین – منطقه خیر آباد – نانوایی هر قرص نان بربری را ۱۰۰ تومان ارزان تر عرضه می کرده و گویا روزهای پنج شنبه یا ساعات خاصی از غروب، نان را به رایگان می داده است.”
لابد فکر می کنید نهادی و دستگاهی از این نانوای نیکوکار تجلیل کرده و نوع دوستی و دنیاگریزی او را ستوده اند. اما نه! واحدهای دیگر خبازی به اداره کل صنعت، معدن، تجارت شکایت کرده اند و به دستور این اداره دولتی نانوایی را پلمب کرده اند! به چه جرمی؟ به جرم ارزان فروشی و با اتهام تنش در بازار مصرف.
اما مگر ارزان فروشی جرم است؟ استدلال پلمب کنندگان این است که رعایت نرخ مصوب تنها درباره بالاتر رفتن نیست و شامل عرضه کالا به قیمت پایین تر هم می شود. از این رو چون اقدام این شاطر محترم را با ” کنترل بازار مصرف” مغایر تشخیص داده اند و عرضه نان به قیمت ارزان تر را مصداق تنش در بازار مصرف دانسته اند دستور برخورد با او را صادر کرده اند.
با این موضوع می توان دو گونه برخورد کرد: از نگاه مصرف کننده طبیعی است که دست رسی به نان به عنوان قوت لایموت با قیمت ارزان تر یا رایگان کمال مطلوب است و احتمالا از رفتار اداره دولتی با نانوای مهربان خشمگین یا شگفت زده می شود.
برخورد دوم اما می تواند و باید با درک موقعیت واحدهای صنفی و خبازانی باشد که آنها نیز نانی طبخ می کنند وبه قیمت مصوب به مشتری می دهند تا نانی به کف آرند و به خانه برند و نان آنان نباید آجر شود و در نگاه مردم گران فروش در نظر آیند در حالی که هیچ تخلفی در کارشان نیست و ناخواسته مقایسه و سود جو تصور می شوند.
معمولا اعضای هیچ صنفی تحمل نمی کنند که همکارشان قیمت ها را بشکند و از آنان چهره یک گران فروش نزد مشتریان ترسیم کند. آن هم قیمتی که مصوب نهادهای رسمی و دولت است.
حال در این میانه چه باید کرد؟ اگر این نانوا در جوار دکان خود یک واحد خیریه تاسیس می کرد و نان را در آن مکان ارزان تر یا به رایگان ارایه می داد باز هم همکاران وهم صنف های او می توانستند اعتراض کنند؟ مگر دندان پزشکان به ارایه خدمات ارزان دندان پزشکی در برخی از خیریه ها اعتراض می کنند و سازمان نظام پزشکی یا وزارت بهداشت مداخله می کند؟
دوستی که به ایالات متحده سفر کرده بود می گفت در کشوری که آن را با سرمایه داری می شناسیم در مکان های مختلف نان های ارزان یا رایگان عرضه می شد یا حداقل در شهری که او زندگی می کرد چنین بوده است.
او می گفت متوجه شدم یک انجمن مذهبی پشت این کار خیریه بود منتها هیچ تبلیغی انجام نمی داد و تنها اگر جست و جو می کردی به این نتیجه می رسیدی وگرنه تنها نان ارزان یا رایگان و مقداری خوراک می دادند.
پرسیدم: آیا عرضه رایگان موجب تجمع و سوء استفاده بی نیازها نمی شود؟ پاسخ جالبی داد. شهرداری این انجمن را موظف کرده بود واحدهای کوچک خود را در مکان های پر رفت و آمد دایر کند تا چنانچه فرد غیر نیازمندی مراجعه کند از احتمال دیده شدن خود که سهم بینوایی را به خانه می برد شرم کند و با همین شگرد هیچ غیر نیازمندی سراغ این دکه مانندها نمی رود.
و لابد این پارچه نوشته را هم روی مغازه نانوایی نصب می کنند که ” این واحد صنفی به دلیل ارزان فروشی متخلف تشخیص داده شد و تا اطلاع ثانوی حق کسب ندارد”.
خوب است حقوق دانان به میدان بیایند و پاسخ دهند آیا نانوای ارزان فروش واقعا در بازار مصرف تنش ایجاد کرده و متخلف است یا حق دارد مال خود را به زیر قیمت بفروشد و کنترل دولت برای این است که گران تر نفروشند و عرضه ارزان در هیچ جای قانون جرم و تخلف به حساب نمی آید.
اگر هم بخواهی حکم قاطع صادر کنی تصویر نانوایان معترض پیش چشمت نقش می بندد و این واقعیت که آنان نیز زحمت می کشند و حق دارند از طبخ نان لقمه نانی به کف آورند. واقعا حق با کیست؟!
* سروش بامداد – عصر ایران