ادب فارسي

روحم را هفت بار نکوهش کردم: نخستین بار هنگامی که او را فروتن دیدم تا شاید به جایگاهی رفیع دست یازد.  

  از غم خبری نبود اگر عشق نبود دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟ بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود از آینه‌ها غبار خاموشی را عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟ در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است …