زمزمه ی دلتنگی- مهدی نعیمی

شهید! ای پرستوی مهاجر،کاش می دانستی با رفتنت دل ترک خورده من بارها شکست. کاش می دانستی هر سپیده دم به امید دیدارت چشمهایم را می گشایم. من به دنبال تو تمام کوچه باغ های شهر را گشته ام. اما آنچه از تو به جا مانده نامت است که زینت کوچه دوران کودکی ات شده ای شهید.

 

 

دزفول! دورم از شهر و کاشانه ام و مدتهاست بی خبرم از شهری که در آن آمده ام و پا گرفتم. شهری که بوی عشق می دهد و عاشقی می آموزد شهری که با تمام غمهایش به من شادی می بخشد و حیات دوباره می دهد. شهری که پر از لاله است و بوی عطر شهیدان را می دهد شهر ایران، ایرانیان دوستت دارنند ای پایتخت مقاوت ایران، دزفول با عظمت؛

 

 

خدایا! خدایا لحظه های تاریک زندگی ام را به نور خود روشن گردان و چراغ راهم باش در این کوره راه زندگی. خدایا طعم گناه آنقدر شیرین و لذتبخش است که بارم را سنگین کرده و نامه اعمالم را سیاه. تلخی گناه را قبل از مرگم به یادم آوری و درهای توبه و بخشش را به رویم بگشای و دستهایم را به یاری بگیری و قلم عفو بر گناهانم بکشی.

 

 

دلتنگی های مهدی نعیمی زاده شماره یک