اولین دل نوشته مهدی نعیمی با غربت امام عصر (عج)

آقای من!
مولای غریب و تنهای من!
پدر مهربان اهل عالم!
می خواهم غربتت را حکایت کنم؛ غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده؛ غربتی که اشک آسمان و زمین را جاری ساخته؛ غربتی که حتی برای برخی محبانت، غریب و ناشناخته است؛ غربتی که اجداد طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اند.
من از تصویر این غربت و غم ناتوان ام.

… از آنانی بگویم که خاطر شریف تو را می آزارند؟

از آنان که دستان پدرانه و مهربانت را خون ریز معرفی می کنند؟

از آنان که چنان برق شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت را از ظهورت می ترسانند؟

از آنان که تو را به دور دست ها تبعید می کنند؟

از آنان که تو را دست نیافتنی جلوه می دهند؟

از آنان که به نام تو مردم را به دکه های خویش فرا می خوانند؟

… از خود آغاز می کنم که اگر هر کس از خود شروع کند، امر فرج اصلاح خواهد شد.

می خواهم به سوی تو برگردم.

یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی؛

می دانم توبه ام را قبول می کنی و با آغوش باز مرا می پذیری؛

می دانم در همان لحظه ها، روزها و سال های غفلت هم، برایم دعا می کردی.

من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان، دورادور مرا زیرا نظر داشتی

… العفو … العفو!