برگزاری جلسه-خاطره از احمد نورالدینی

درست بخاطر دارم پس از اعزام نیروی ۱۸/۸/۶۴ ( قبل از عملیات عظیم والفجر ۸) در آن روزهای که کم کم زمستان از راه می رسید و مدعیان سیاست باز در کنار شومینه گرم خانه آرمیده بودند، آموزشهای سخت و دشوار (گر چه برای این بزرگواران شهید معنا و مفهومی از سختی نداشت) شروع شده بود. اول صبح با برنامه صبحگاهی و ورزش سپس با کلاس های مختلف نظامی و رزمی و بعضی مواقع آموزش شنا و بالا بردن میزان مقاومت بچه ها در آب در آن هوای سرد و در ابتدای شب معمولا هر کسی به دنبال  چادر خود بود تا استراحتی کند و او شهید بزرگوار علی مشتاق  بود که بچه ها جلسه را تا جایی که میسر بود جمع کرد و در یکی از چادر ها جلسه قرآن به پا کرده بود و سعی می کرد همان ارتباط و جمع دوستان و صمیمی که در شهر بود در آنجا نیز ادامه پیدا کند.

او قاری قرآنی بود که معمولا برنامه صبحگاهی با صوت زیبا و دلنشین شروع می شد دعای توسل او ترک نمی شد و مدام زنده کننده خاطره و یادشان بود تا این که بالاخره به آرزوی خود رسید و در کنار رود خروشان اروند با لبی خندان بر مرگ سرخ خود خندید و رفت