خاطره تشییع شهید محمدعلی زمانی نیا

سکوتی بس عمیق بر مردم شهر حکمفرما بود. حالت مردم با تمام حالتهای روزمره شان حسابی فرق می کرد. مردم همه غم زده و صدای قلب هر فردی به خوبی به گوش ما می رسید که حاکی از پیام غم باری بود که آنروز را به کلی با روزهای دیگر فرق می داد. مردم را می دیدی که چند نفر دور هم جمع و صحبت از دوستانشان که در حمله بودند می کردند. بعضی از مردم صدای پیچ رادیو که پیامهای جنگی را می داد تا آخر باز نموده و گوش می کردند. خیابانها خالی از ماشین و مردم بود.

وقتی خوب نگاه می کردی می دیدی که تابوتی بر دست مردم با صدای بلند “الله اکبر ” روانه قبرستان هستند. پیاده روها خالی از جمعیت و مغازه ها همه بسته و مردم همه دلواپس.

هنگامی که کسی به آن جمعیت اضافه می شد بچه ها خبر زخمی شدن یا ترکش یا تیر خوردن دوستشان را می دادند و گاهی هم خبر می دادند که شهید شده…

بله، از همه خانه ها ناله بلند بود زیرا انسانهائی که تحمل آن همه موشک را کرده بودند و حاضر بر شهید شدن خانواده شان بودنده اند چگونه می توانستند غم شهید شدن در جبهه را هم ببینند ولی اینک باران غم و دوری عزیزان در شهر طنین افکنده بود.

بله، بلندترین صدای ناله ای که بلند شده بود از خانه دو شهید حاضر در جبهه بود ولی اینک این مردم بودند که نمی توانستند غم این شهید را بپذیرند. آنها با ناله و صدای “هیهات منا الذله” ابراز احساسات نسبت به این شهید می کردند حدس می زنید کیست، بله شهیدی از تبار حسین(ع) کسی در دقایق آخر حمله هنگامی که حمل یک مجروح می کردند شربت شهادت را نوشید او دانشجوئی بود که به خاطر حاضر شدن در حمله، خود را از اصفهان به جبهه ها رساند.

بله. اوعاشقی بود که هیچ نمی توان عشقش را به خدا وصف کرد.

علاقه ای که به جلسه داشت هیچکس نمی تواند از او ذکر کند ولی او راه مولایش علی بن ابیطالب(ع) را دنبال کرد و خونش بر زمین “جزیره مجنون” باعث زنده شدن دهها گل شد.

بله “محمدعلی زمانی نیا” بود که چنین عاشق بود.                                      را هش پر رهرو باد.

سه شنبه  ۴ تیر ماه ۱۳۶۴