روزها یکی پس از دیگری…

روزها یکی پس از دیگری می آیند و می روند و همینکه به روز تاسوعا و عاشورا نزدیکتر می شویم

این نوحه در ذهنم تداعی می شود که (ای اهل حرم میروعلمدار نیامد علمدار نیامد…) و بغض در گویم می ماند و در پیش خود می گویم آیا ما در این زمان به حسین لبیک گفته ایم؟ علم علمدار را پس از او برافراشته ایم؟ تشنگان عالم را سیراب نموده ایم؟

آیا در این جبهه فرهنگی که غرب تحمیل نموده است در کدام سوی ایستاده ایم؟ بازهم خوارج پدید آمده است؟ آیا توانسته ایم تشنگان عالم را با فرهنگ ناب محمدی سیراب کنیم؟

اصلا توانسته ایم خودمان را بسازیم که سربازی قدرتمند در نبرد حق و باطل باشیم؟

می توانیم جایگزین علمدار باشیم و همچون ابوالفضل با وفا؟

چند سال است مهدی(عج) امام زمانمان منتظر ۳۱۳ مرد است؟

 

مشکلمان این است که فراموش می کنیم، اهمیت نمی دهیم، توجه نمی کنیم، پیگیر نیستیم و پایبند نیستیم…

 

به خود بیائیم، همتی کنیم، سستی و خمودی را کنار بگذاریم این روح تنبل و بدشکل را تکانی بدهیم نرمش کنیم انعطاف پذیرش کنیم

از خودمان شروع کنیم دیگران را در خوبیها شریک کنیم. دوستی را دیدیم مشکلی داره به دنبال حلش باشیم حداقل تذکری به دوستانی بدهیم اگر متوجه نیست توجه کند. مسئولیتی که میگیریم فقط رضای خدا باشد فقط برای خدا کار کنیم دنبال شعار و کلیشه نباشیم. فراموش نکنیم دیگرانی هم دغدغه ما را دارند باید هم‌کیشان را شناسایی کنیم بجای موازی کاری با هم کارکنیم. قطره قطره دریا می شود. خودخواهی و برتر بینی با تزکیه مرتفع می شود بهتر میتوانیم باهم کنار بیاییم.

 

پراکنده نگاری افکار و درد دلها

م.س

زمستان ۸۶