قاصدک ۴-۱۳۷۸

 

به نام معشوق عاشق دوست

 

دوستان نکردیم کاری و شد ایامی، چند وقتی است که نیاز است فلسفه آمدن و رفتن، تفکر و عشق ورزیدن را دوباره از پیمان نامه الست بخوانیم و فریاد بزنیم که برای عشق ورزیدن آمده ایم عشق ورزیدن که همان تپش دل برای دیگری است و همان گفتگوست و همان به خاطر ماندن چهره یار است نه فراموش کردن آن.

 آخر چرا چهره یار را فراموش می کنیم و در حالی که در کنار ماست او را نمی بینیم و به او پشت کرده ایم مگر نه ما آنیم که در قاموسمان از یار با واژه دوست یادمی کنیم، پس چرا حق یار را ادا نمی کنیم.

چرا او را که به زیبایی یاد می کنیم فراموش کرده ایم و در حالی که در کنارمان است او رامی رنجانیم.

شاید ما زیبایی را دوست نداریم،

ولی مگر نه این است که زیبایی سر منشأ خلقت ما است و ما زیبا آفریده شده ایم و محکوم به دوست داشتن زیبایی هستیم پس چرا چیزی را که دوست داریم از او فرار می کنیم، در حالی که او ما را به خود می خواند.

 وقت آن است که پیام یار را لبیک گفته و زیبایی را ببینیم که منزلت ما دیدن زشتی نیست. اما افسوس که گاه تا قعر چاه ظلمت و گناه فرو می رویم و به نظاره زشتیشمی نشینیم.

 چه خوش آن وقتی که از چاه ظلمانی بالا آمده و روز روشن را به نظاره بایستیم که اگر زیبایی روز را ببینیم دیگر دل در گرو تاریکی چاه نمی بندیم.

 امید که بتوانیم بر شیطان و سیاهی درونمان غلبه پیدا کنیم و در میدان فجر «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» را ببینیم و این میسر نمی شود مگر به نصرت الهی و همتمان که هر دو را داریم.

«بیایید سرود دوست داشتن و محبت را سر دهیم»

انشاءالله.

 

عاشق شدنم را به تو فریاد کنم                      تنها نه به تو که بر جهان داد کنم

آخر زحریم مفلسان خواهم رفت                    روزی که ره وصل تو بنیاد کنم

روزی که محبتت کند رحم به من                      شاید بتوانم که زدل یاد کنم

آن دم که بدیدم رخ تو رفت دلم                     به آمدنش دوباره بیداد کنم

به خاک درت فتاده ام سوخته دل                    شاید که به دیدار تو دل شاد کنم

جمعی به رهت عقل و گروهی به رهت دل             من به ره تو مثال فرهاد کنم

من عاشقم و به خدمتت آماده                        آتش به سرآب من ایجاد کنم

 

امیر رئوفیان- ۲/۴/۷۸

منتظر نوشته های شما هستیم