۴خرداد پاسداشت سردار سوداگر

ضرورت پاس داشت مقاومت مردمی که از روز اول جنگ تحمیلی تا روز آخر آن یک تنه در مقابل دشمن بعثی ایستادند از موضوعات غیرقابل انکار تاریخ این سرزمین است. شهری که موشکهای زیادی را بر سر خود می دید که ناجوانمردانه در دل شب فرود می آیند و شهر را به تله ای از خاک تبدیل می-کرد.
این شهر در زمین و آسمان برای اهلش آشناست. نام مبارک آن دزفول دیار عشق و شهادت است.
 شهر مردان علم و معرفت، شهر شیخ مرتضی انصاری، شهر سید مجدالدین دزفولی، شهر اجتهاد و فقاهت. در ایران هیچکس با نام این شهر بیگانه نیست.
جنگ پس از ۸ سال فراز و نشیب عاقبت با جام زهر مرد جماران به پایان رسید و در لحظه رفتن خاضعانه دعا کرد خدایا کتاب و دفتر شهادت را بر ملت ما مبند.
هیچکس از موشک های عراقی که در دل شب در زمین دزفول بر زمین می نشست، بی خبر نیست.
هنوز صدای فرزندانمان از زیرزمین های دزفول بگوشمان می رسد.
صدای لاالله الا الله مردم در تشییع شهدا فراموشمان نشده است.
هنوز آیت الله قاضی در نمازجمعه از مردم دزفول بخاطر مقاومت شان در برابر عراق دارد تشکر
می کند.
صدای شهیدان لشکر ۷ ولی عصر هنوز که هنوز است طنین است که، ما اهل کوفه نیستیم امام تنها بماند- امت مگر بمیرد امام تنها بماند.
سالها از پایان جنگ گذشت و ما تنها به لوح زرینی از تهران دلخوش بودیم که در دل یکی از میادین شهر نصب شد.
با صد تأسف کسی گوشش بدهکار زحمات مردم داغدار شهر نبود. هرکس سرش بکارش خودش بود، همه فراموش کردند که امام فرمود شما دزفولی ها امتحان خود را پس دادید.
در میان غوغای فراموشی مرد مردی از سرزمین مادری اش برخاست و اراده کرد که نگذارد حماسه ها و جان فشانی های شهرش به فراموشی سپرده شود.
او سرلشکر شهید دکتر احمد سوداگر بود. عمرش را در این شهر سپری کرده بود. با نام دزفول جان می گرفت و بر این دلدادگی افتخار می کرد.
او در این راه بارها تا مرز شهادت پیش رفته بود و یک پایش را پیشاپیش به بهشت فرستاده بود.
او همه شهر را خوب می شناخت و همه شهر هم او را می¬شناخت.
پس از آن که مدتی فرماندهی لشکر ۲۷ حضرت رسول تهران را بر عهده گرفت، با بسیاری از همرزمان خود طرح موضوع کرد که باید شهری که ۱۰۰۰ موشک خورده را نگذاریم فراموش شود.
بسیاری از این افراد از طرح موضوع او خوشحال شدند ولی کمتر کسی پای کار می ایستاد و پس از مدتی انگار نه انگار حرفی زده شده است.
او پس از آن که رسالت بزرگ تأسیس پژوهشگاه علوم و معارف دفاع مقدس را عملی ساخت باز مجدّانه در جهت عملی نمودن پاس داشت دزفول برآمد.
این بار به راه مشورت وارد نشد. از همان ابتدا برای راه انداز اولین همایش مقاومت تشکیلاتی مردمی راه انداخت.
از قدیمی های شهر در امر جبهه اجازه خواست و همگی دستان او را به گرمی فشردند و برایش آرزوی موفقیت نمودند.
او با عده ای از محققین بنام تهران جلسه ای برپا نمود تا تاریخچه تیپ ۷ ولی عصر که از دل شهرهای خوزستان پاگرفت و به لشکری عظیم بنام ۷ ولی عصر (عج) منجر شد را بنویسد.
عده ای با او نامرادی کردند ولی او تا آنجا که توانست کارش را پیش برد و کوتاهی آنها را به شهیدان شهر واگذار نمود.
به همت والا و اخلاص همیشگی اش ستادی تحت عنوان ستاد روز مقاومت بنام چهارم خرداد تشکیل داد و هر سال شخصیت محترم طراز اولی را برای سخنرانی به شهر دعوت می کرد.
هیچکس از شخصیت های کشوری دعوتش را رد نمی کردند. آنها که اهل جایی رفتن نبودند تا احمد سوداگر طرح موضوع می کرد لبیک می گفتند.
آخرین باری که تکاپوی سختی داشت سالهای پس از فتنه ۸۸ بود.
غبار تردید چشمان عده زیادی از هم شهری ها و دوستان تهرانی را آزار می¬داد و گویی کور شده اند.
او با بصیرت و فهم عمیق در صحنه ماند و برای آنانی که در مسیر تغافل قدم و قلم می زدند منبر طریقت خمینی را می رفت. در آن سال سرلشکر علی شمخانی را به دزفول دعوت نمود.
چقدر برای راه اندازی همایش آن سال حرص و جوش می خورد.
در راه دزفول هرچه توان داشت بر طبق اخلاص می نهاد و خود در پشت دوربین دنیابین ها پنهان
می¬شد. شاید هیچ¬کس از زحمات شبانه¬روزی احمد در این باره خبر نداشته باشد.
او بنیان گذار همایش روز مقاومت یعنی چهارم خرداد یعنی دزفول بود. این کار را از افتخارات خود می-دانست.
امسال همایش روز چهار خرداد روز مقاومت دزفول در حالی برگزار می شود که مؤسس آن سرلشکر شهید احمد سوداگر نیست.
او گرچه از بهشت نظاره گر این سنت حسنه اش است اما بر دوستان و همرزمان و فرماندهان او فرض است که یاد این اعجوبه جنگ و این نابغه اطلاعاتی را نگذارند به فراموشی سپرده شود.
او گرچه به حسب ظاهر رفته اما هر گوشه این شهر و این کشور نگاه بیندازیم ردپای این مسافر جاده های سربی هویداست.

یاد و راه این مرد بزرگ همواره پر رهرو باد.

دکتر محمد مهدی بهداروند