نگذاریم بعد از پر کشیدن عزیزی او را بشناسیم !

صبح روز یکشنبه پیکر مطهر شهید محمدرضاساکی پور جانباز قطع نخاعی بر دوش مردم قدرشناس دزفول تشییع شد.

به بهانه تشییع این جانباز سرافراز نکاتی را جا داشت متذکر شویم:

تا قریب به بیست روز پیش نامی و نشانی از جانباز در بین مردم نبود اگر در فضای مجازی جستجویی می کردی نامی از این جانباز یافت نمی کردی ؛ اما داستان از بیست روز پیش آغاز شد، یکی از نیروهای متعهد و وبلاگ نویس شهر از وضعیت جسمی جانباز مطلع می شود و به بالین او در یکی از بیمارستانهای تهران حاضر می شود و پای درد دل اخوی این جانباز که او نیز از نیروهای رزمنده و جانباز دزفول است می نشیند، اخوی جانباز شهید از استقامت بیش از سی ساله برادر جانبازش در برابر دردهای ناشی از گلوله توپ و سختی ها و برخی نامهربانیها سخن می گوید، و نتیجه این درددلها در فضای مجازی و اطلاع رسانی توسط آن برادر متعهد سریعا پخش می شود و از این زمان است که خیلی ها متوجه می شوند در نزدیکیشان عزیزی با درد به یادگار مانده از جنگ تحمیلی دست و پنجه نرم می کند و خانواده او با غم نظاره گر پرپر شدن عزیزشان هستند

خبر این جانباز باسرعت در سایتهای خبری کشور و رسانه های مکتوب می پیچد. و حال اگر در اینترنت جستجو کنی می یابی نام”اولین جانبازقطع نخاعی کشور” را . آقایان مسئول اگر در شرح وظایفشان قدری تامل کنند به این نکته دست پیدا خواهند کرد که کار آن برادر وبلاگ نویس کار آنان بوده که بر زمین مانده است

در آن گفتگو اخوی جانباز به نکته ای اشاره ی کند و می گوید :”رئیس بنیاد جانبازان خوزستان از اهواز خودش را به دزفول رسانده بود و ضمن ریختن اشک بر وضعیت برادرم، متعجب و مات مانده بود که چرا نام محمدرضا ساکی پور را در فهرست جانبازان قطع نخاعی ندارند. نه اهواز و نه تهران از وجود او خبرنداشتند.”

واقعا چرا؟ واقعا چه دستگاهی و نهادی باید جویای حال این عزیزان باشد ؟! یقینا هنوز در شهرمان دلاوران دیگری داریم که گمنامانه روزگار سپری می کنند و کسی حالی از آنها نمی پرسد، حفظ و تجلیل و تکریم از یادگاران دفاع مقدس بهترین اقدام و پیامی که می توانیم به نسل بعد از جنگ انتقال دهیم ، نسل بعد از جنگ باید ببیند که مردان جنگ چگونه توسط متولیان تجلیل می شوند. که متاسفانه نمی توانیم طبق مشاهدات و مستندات نمره قابل قبولی به متولیان بدهیم. عجیب گرفتار پر کردن بیلان کار و برورکراسی اداری شده ایم!

بقول آن عزیز، سرکشی ما و مسئولان فقط مرهمی برای جانبازان و خانواده آنان است مرهمی برای خانواده ای مثل ساکی پور که ۱۱۰۰۰ روز در کنار عزیزشان دردهای او را تحمل و پرستاری کردند.

نگذاریم عزیزی که پر کشید تازه جامعه او را بشناسند! نهادهای فرهنگی کارشان چیست ؟ توشه ای بهتر از واکاوی از گنجینه دفاع مقدس در برابر سیل تهاجم دشمن؟!  

اخوی جانباز شهید با صیمیت می گوید:۳۲سال است که با جان و دل، پرستاری برادرم را می کنم و چون جان شیرین مراقبش هستم،افتخار داشته و دارم که نوکری اش را کرده ام.

خیلی ها در مجالس و سخنرانیهایشان ادعای نوکری ایثارگران را می کنند!چه خوب است نوکری را از امثال برادر جانباز کریم ساکی در حق برادر جانبازش یاد بگیرند.

پایگاه خبری انصارحزب الله دزفول