دزفول ؛ مگر بچه ی ۹ ساله چه بوده که شهید محسوب شود !

پس از حمله هوایی ۱۱ مهر ماه ۱۳۵۹ به شهرک شهید محمد منتظری تا مدتی اهالی که اکثرا کشاورز بودند، وقتیکه به مزارع می رفتند بچه ها و اهل خانواده را هم با خود می بردند تا هم به کار و امرار معاش بپردازند و هم اینکه از حمله احتمالی دشمن در امان باشند.

۱۷ مهر ماه ۱۳۵۹ تنها شش روز از حمله هوایی به شهرک گذشته بود که سوسن ۹ ساله به همراه پدر،مادر و برادرش به مزرعه می روند٬پدر و مادر مشغول کار در مزرعه می شوند و سوسن به همراه برادرش در سایه درختی مشغول بازی می شوند.

آنها در دنیای بچه گانه خود و با رویاهای شیرین بچگی و به دور از هیاهوی جنگ، سخت مشغول بازی می شوند که ناگهان صدای انفجار خمسه خمسه بلند می شود٬پدر و مادر به طرف صدا می چرخند و مشاهده می کنند که از کنار درخت و محل بازی بچه ها گردو غبار غلیظی بلند شده است، بلافاصله به طرف بچه ها می دوند که آنها را غرق در خون می بینند٬برادر، سطحی مجروح می شود ولی سوسن از ناحیه شکم به شدت مجروح می شود به گونه ای که روده هایش از شکم بیرون زده است،پدر که وسیله ای برای انتقال فرزند خود به بیمارستان ندارد او را بغل کرده و دوان دوان به طرف جاده شوش- دزفول می دود،در کنار جاده منتظر ماشین می ماند و سوسن با نگاه کردن به شکم خود ملتمسانه از پدر می خواهد که او را نجات دهد، پدر او را امیدوار می کند اما خود در درونش از شدت نگرانی غوغایی بر پاست، پس از رسیدن ماشین به سرعت او را به بیمارستان می رساند و بلافاصله او را به اتاق عمل می برند ولی به دلیل بمباران اطراف بیمارستان، برق قطع می گردد و سوسن مظلومانه در بیمارستان به شهادت می رسد.

پدر پیکر مطهر فرزند را تحویل می گیرد و با انجام مراسم تشییع در گلزار محمد بن جعفر طیار(ع) به خاک می سپارد.

بعد از مدتی برادر که خود مجروح این حادثه است به بنیاد شهید دزفول مراجعه می کند و متوجه می شود سوسن (سگوند) جزء آمار شهدا ثبت نشده است و پس از پیگیری جوابی که به او داده می شود بار غم آنها را سنگین تر می کند، به او می گویند : مگر بچه ی ۹ ساله چه بوده که شهید محسوب شود ! حال آنکه در آمار شهدای دزفول بچه ۶ ماهه هم وجود دارد.

برادر می گوید ما که به دنبال امتیاز نبودیم و سوسن هم که در شعرهای کودکانه خود به نقل از مادر دائما از شهدا می گوید و کودکی که نمازش حتی قضا هم نمی شد و در لحظه اصابت گلوله در حال وضو گرفتن است را خانواده در راه خداوند اهدا کرده اند و آن مسئول بی مسئولیت را هم به خدا واگذار می کنیم …

منبع: وبلاگ “خاطراتی از شهدای شهرک شهید منتظری دزفول”